[5841]

Hüseyin'in Anası

Yıl 1915, yağmurlu ve serin bir sonbahar gecesi... Çanakkale Savaşı kazanılmış fakat milletin harim-i ismetine el uzatmak isteyen bakışı bulanmış yedi düvelle karşı harp bütün şiddetiyle devam etmektedir.

Bir zamanlar yedi iklime dal budak salarak “Devlet-i ebed müddet” namıyla buyruk yürüten Osmanlının kök şehri bu defa başka bir faaliyete sahne olmaktadır.
Bıyıkları yeni terlemiş yağız delikanlılar istasyonda vagonlara doluşarak “yurdunu alçaklara çiğnetmemek için” frenk işgalcileri ile yaka paça olma azırlığındadırlar.
Trenin kalkışı için kampana çalışmış, istasyon hareketlenmiştir. Bu arada sık sık çakan şimşekler, istasyonun bir köşesinde dimdik ayakta duran yaşlı bir Türk anasının abideleşmiş siluetini nazara vermektedir. Yağmura ve soğuğa aldırış etmeden orada bir sutun gibi bekleyen bu kadının hali kumandan Abdulkadir Bey'in dikkatini ve hürmetini celbeder. Bir koşu yanına kadar gidip bir isteğinin olup olmadığını sorunca ihtiyar kadın, bir tekmil verme edası içinde “Söğütün Akgünlü köyünden Mehmet oğlu Hüseyin” in annesi olduğunu ve aslanını selametlemeye geldiğini söyler.
Kumandan, yüzünde sanki asırların çilesi bulunan bu mubarek ananın duasını alabilmek için Hüseyin'ine haber yollatır. çağırıldığını öğrenen genç delikanlı hemen seğirterek anasının haritalaşmış mubarek ellerine sarılır.
Çileli ana ciğerparesini parçalarcasına bağrına son bir kez daha basıp koklar ve ardından tarihin durup dinlediği şu sözleri söyler:
“Hüseyinim yiğit oğlum benim... Dayın Şipka'da, baban Dimetoka'da, ağalarını sekiz ay evvel Çanakkale'de şehit düştüler. Bak son yongam sensin! Minareden ezan sesi kesilecekse, camilerin kandili sönecekse sütüm sana haram olsun, öl de köye dönme!. Yolun Şibka'ya uğrarsa dayının ruhuna fatiha okumayı unutma. Haydi oğul Allah yolunu açık etsin”
Bu sözler, bir Türk anasının hayatta kalan son evladına nasihatleridir.
Komutan, Bu şuur abidesi kadının sözleri karşısında donakalır. Gayr-i ihtiyari sorar: “Demek sizin ailenin erkekleri hep şehit oldular öyle mi?”
Başımıza taç yapacağımız ihtiyar ananın şu cevabı ise komutan Abdülkadir Beyin iliklerine işleyecek kadar ibretlidir:

”Yalnız bizim ailenin değil oğul, bizim köyün mezarlığına elli yıldır delikanlı gömülmedi. Vatan sağolsun da, Hepimiz ölelim ne çıkar?...”