[:cool:]

Trabzonspor maçımızı izlemek için evimin olduğu mahallede bir kahvehane köşesine kuruldum. Yanımda elinde bir bardak çayla maçın başlamasını bekleyen orta yaşlı bir abi ve onun da yanında elindeki oraletin soğumasını bekleyen kırmızı beyaz formalı küçük bir yiğido. Şöyle bir süzdüm ikisini. Helal olsun lan size dedim içimden. İyi günde yanımızda olan herkese inat kötü günde bile bu takıma sahip çıktığınız için..

Ve maç başlamıştı.
Çocuğun bir gözü televizyonda diğer gözü yanında duran babasının yüzünde.
Onunla aynı anda mutlu oluyordu, onunla üzülüyordu, aynı tepkiyi veriyordu aklı kestiğince.
Veee yedik golü...

Çocuk babasının yüzünü ben de çocuğun yüzünü izliyordum. Ve yüreğime oturan o soruyu sordu.

-Düşüyor muyuz baba?..

Yutkundu güzel abim. Hayır der gibi oldu diyemedi, evete gücü yetmedi.

-Yok be oolum eccük kötüyüz, geçecek hepsi

diyerek geçiştirdi başını okşayarak. İbraam abi bi oralet daha ver hele diyerek konuyu değiştirdi son cümlesinde.

Yutkundum lan...

Gözlerim doldu...

Son 10 sene yaşadıklarımız geldi aklıma.
Şampiyonluk kaçırdığımız günler, şampiyonları belirlediğimiz günler.

Neyi yanlış yaptık ulan dedim, kimin günahını aldık? Dostumuzu mu yanlış seçtik, düşmanımızı mı yanlış bildik?

Nerede yanlış yaptık ulan biz...