|
Usta Yiğido
Üyelik Tarihi: 03.08.2005
Yaş: 34
Mesajlar: 1.719
Thanks: 77
297 Mesajına 667 Kez Teşekkür Edildi.
|
Bir Avrupa Kupası haftasını daha geride bıraktık. Hüzünle... Türkiye’yi Avrupa Kupaları’nda temsil eden tüm takımlardan sürekli zaferler bekliyor, Galatasaray’ın her maç sonrası mucize olduğunu bir kez daha anladığımız başarısının tekrarını hayal ediyoruz. Ancak sahada oynanan futbol, sporcu davranışları, alınan sonuçlar, yüzümüze, kendimize gelip çağdaşlaşmayı sağlayacak adımlar atmamız için sanki bir tokat gibi patlıyor. Bu sonuçlar bize hep söylüyor ki, Türkiye futbolda geri bir ülkedir. Ya da biz söyleyelim;
Futbolumuz geri kalmış bir ülkenin futbolu.
Türkiye liglerinin kalitesi gelen yabancı teknik adamlar tarafından hep yüksek görülse de(!) saha sonuçları gerçeği gözler önüne rahatlıkla serebilecek kadar net. 2000 yılının UEFA Kupası Şampiyonu Galatasaray, yaklaşık 40 milyon dolarlık bütçesiyle UEFA sıralamasında kendisine 180. sırada yer bulabilen Norveç ekibi Tromso’ya eleniyor. Hadi bu rastlantı. Türkiye’nin son iki sezon lig ikinciliğini kazanmış, son üç Türkiye Kupası’nın ikisini kazanıp, birini finalde kaybetmiş en iyi takımı Trabzonspor, Kıbrıs Rum Kesimi’nin listede 214. sırada bulunan Amorthosis Famagusta takımına elendi. Bu arada en gözde kulüplerimizden Trabzonspor’un UEFA listesinde 167. sırada -Trabzonspor’u küçüksemek değil, gerçeği gözler önüne sermek için- olduğunu da belirtmek durumundayız.
Kimisi üç büyüklerde futbol oynamanın verdiği avantaj, kimisi lobi gücü, kimisi sosyal çevresinin etkinliği ile kolaylıkla iş bulabilen teknik adamlarımızın, teknik olarak yeterli, felsefi olarak mükemmel olduğunu kim ileri sürebilir, kaç kişi ileri sürebilir! Futbol Federasyonu Başkanı yapılan Levent Bıçakcı medyadan pek çok kişiyi farklı departmanlarda istihdam ederken, gazetemize yaptığı bir ziyaret sırasında en zayıf yerlerinin antrenör eğitimi olduğunu söylemiş, hatta bizim ona “Medyadan futbol eğitiminin başına geçirecek bir tane adam bulamadınız” dediğimizde, masumca, “Varsa önereceğiniz bir adam değerlendiririz” de demişti. 40’a yakın ülkenin teknik direktörleri pro-lisans uygulamasına tabiyken, bizim teknik direktörlerimizin böyle bir şansı yok. Bilime inanmayan, bilgiden korkmayan, bilimsel bilgiyi yük ve lüks olarak gören teknik adamlarla, bütçe ne olursa olsun beklenen sıçramayı yapabilir miyiz! Kulüplere lisans uygulaması hala hayata geçirilememiş bir ülkede, bilimsel bilgiyi kullanarak miniğinden profesyoneline, çalıştırılmayan sporcularla ancak mucize bekleyebiliriz.
Yönetimlerimiz yetersiz
Yüzde 100 objektif bir değerlendirme yapalım. Türkiye’de 10. hafta itibariyle 18 takımın 10’u hoca değiştirdi, değişen yönetim sayısı sıfır! Futbol kültürü olmayan, milyon dolarlık bütçeleri sahip oldukları herhangi bir sportif birikime göre değil, o anki duygularına göre yöneten, hatalarıyla sevaplarıyla bütün harcamaları ibra edilen yönetimlerle kulüplerin bir futbol geleneği, kültürü oluşturması söz konusu olabilir mi! Kulüplere lisans uygulaması, kulüplerin, taraftarın, sporcunun, teknik adamın lehinedir diye düşünmeyen, kendisine bir dayatma gelmeden, kalıcı hiçbir çözüm üretmeyen yönetimler, Türk futbol kültürüne bir şey kazandırabilir mi? Kulüplerin özellikle 2. Lig ve sonrasında bütçesinin yüzde 90’ını müşterek bahis organizasyonundan sağlayan başka bir ülke var mı? Milletvekili hakem tokatlayan ve cezasız kalan başka bir ülke var mı? ‘Teşvik primi normaldir’ diyen kulüp başkanlarının bulunduğu başka bir ülke var mı? Sporda ahlaksızlık olduğu Dünya’nın her yerinde kabul edilen bir uygulama için büyük bir kulüp başkanı, “Caizdir” diyorsa, o ülkenin futbola dair kültür birikiminin ne olduğu ortaya çıkmaz mı?
Futbolun yöneticiliği, artık ülkenin ya da kulübün gözde sporcularıyla bir araya gelinebilecek, kendilerine ‘iş bitirmeleri’ açısından sosyal statü sağlayacak mevkiler olmadan çıkmadıkça kulüpler gelişebilir mi! Samimiyet esastır ve bizim yöneticilerimiz kalıcı hizmetler yapmakta samimi değiller.
Dağılım adil değil
Dört büyük dışında kalan kulüplerin kendi taraftarını yaratacak dönüşümü sağlaması, başarıyla mümkün. Başarının temel aracı kültür olsa da, endüstriyel futbol parayı, temiz futbol da adaleti istiyor. Yani adil dağlımı. Futbol Federasyonu devrimi yapmadığı, adil dağılımla büyük camiaların canını acıtmadığı, rekabetin, dolasıyla kalitenin arttırılmadığı bir düzenle sportif başarıyı sadece hayal edebilir. Ne Galatasaray’ın UEFA Kupası’ndaki destansı başarısı, ne milli takımın Dünya Üçüncül 52;ğü tekrarlayabilir. Sistemin siyasiler tarafından da kollanan, kullanılan dört büyükleri kollar şeklinde sürmesi, bu hafta içinde iki defa yaşadığımız hüznün tekrar tekrar yaşanmasından başka hiçbir şeye sebep olmayacaktır. Türkiye’de 1.5 rakiple mücadele eden hiçbir kadro, bir futbol kültürüne sahip olmadıkça 14-16 maçlık maratonlardan zaferle çıkamayacaktır. Başarının doğasında bugün yapıp, yarın sonuç almak yoktur. Başarının doğasında akıl, bilgi, emek, çile ve adanmışlık vardır. Adil bir dağılımın olmadığı düzende bunlar bile işe yaramaz. Bizi bir noktaya dört kulübün kalkınması değil, tüm kulüplerin kalkınması ulaştıracaktır.
Futbolcularımız teknik değil
‘Futbolcularımız teknik değil’ lafını bilerek kullandık. Kullanmamız gereken ifade, ‘Futbolcularımız altyapı yoksunu’ olmalıydı. ‘Türk futbolcuları çok teknik’ lafı, tüm yabancı otoritelerin bizi onore etmek için kullandığı zarif bir klişeden başka bir şey değildir. Türk futbolcuları genelde temel futbol hareketlerini yapamayan, topsuz oyunu bilmeyen, topu doğru zamanda doğru yere oynamayan, çalım atması gereken yerde pas, pas atması gereken yerde çalım yapan, ikili üçlü oyunları yapamayan, iyi niyetli ama yetersiz oyuncu gruplarıdır. Ülke milli takımına sol ayaklı ve sol kanat oyuncusu olarak heyecan yaratan bir futbolcu bulamayan futbol düzeni Türk futbolunun, Türk futbolcusunun kalitesini görmek açısından ölçü değil mi? Servet gibi, Çağdaş gibi, İbrahim Toraman gibi adam markajıyla ömür geçirmiş futbolcularımızın tandem oynamaya başladığı zaman sudan çıkmış balığa dönmesi ‘Türk futbolcuları çok teknik’ klişesini boşa çıkarmıyor mu! Türk futbolcuları çok teknik de Nobre, Luciano, Heinz, Iliç gibi vasat saydığımız yabancılar 100 yıllık kültürü olan kulüplerimizde nasıl forma buluyorlar? Gerçek acıdır, onlar Türk futbolcularından daha iyi...
Hakemlerimiz felaket!
Bizim futbol kültüründen yoksunluğumuz, son 15 senedir her başarıyı şikeye şaibeye bağlayışımız, adı büyük kulüplerin her mağlubiyette hakemlere sığınması, özgüvenini yitirmiş, açık açık eyyam yapmaya başlamış, eyyam yapmadığı zaman göz çıkaran, son hafta Oktay Demiray örneğinde olduğu gibi teknik direktörün elini sıkmayan garip bir camia bıraktı. Öyle ki, camia o kadar yalnızlaştı ve o kadar dağıldı ki, MHK’nın başına hakemlik duygusunu bilmeyen ancak hissedebilen birisi atandı. Hoş antrenör eğitimi de eski bir MHK Başkanı’na bırakıldı ya neyse... Sonuçlara en çok etki eden insanlar onlar da olsa, herkesin şamar oğlanına dönen hakemlerimizin daha başarılı maçlar yönetmesini beklemek saflıktan öte bir şey değildir. Yönetim ve taraftarlar, kaybetmenin Dünya’nın sonu olmadığını anlayana, kaybın faturasını başka tarafa çıkarma alışkanlığını terkedene kadar çileleri sürecek.
Taraftar felaket
Tribünlere gönül verdikleri takımın rakibiyle yaptığı futbol gösterisini, futbol mücadelesini değil de kendi oyununu oynamaya gelen insan grupları... Onlar kulüplerini değil, sadece kendilerine taraftar. Oyunun kendi çevresinde dönmesini istiyor, katkı yapmıyor, kulübü yönetmeye soyunuyor. Eyyamcı yazarlardan besleniyor. Son iki senede kulübüne, üç maç seyircisiz, iki maç farklı sahada oynatıp, 300 milyara yakın para ödeten Beşiktaş taraftarı vefakarlığıyla, cefakarlığıyla övülüyor! Ya da Galatasaray taraftarı... 25 bin kişilik stada 7 bin kişi, 9 bin kişi geliyor. Çünkü onlar futbol kültürüyle yoğrulmamış insanlar ve sadece başarıya taraftarlar! Hiçbir statta futbolcunun sonuç üretmeyen şık bir hareketi, cansiperane mücadelesi ödüllendirilmiyor . Taraftar sadece kendi maçını kazanmak istiyor. Fenerbahçe Stadı’nda son zamanlarda insanın içini ısıtan davranışlar görsek de, hala kulübün olası bir başarısızlığı döneminde neler yaşanacağını bilmiyoruz.
2000 yılında 20. sırada bulunan Romanya şu an 16. sırada, üç sene sonra 10. sıraya tırmanacak. O bizim burun kıvırdığımız Rumen takımları bu sezon UEFA Kupası’nda Everton’a 5 gol attılar, Hollanda’nın köklü kulüplerinden Feyenoord’u elediler, Valerenga’yı iki maçta da üçlediler, Fransız Lens’ı 4-0, bir başka Fransız Rennes’i 2-0’la ülkelerine yolladılar, Sampdoria deplasmanından puan çıkardılar. Bütün bunları o küçücük bütçeleriyle başardılar ve bu sezon ülkelerine 7.166 puan kazandırdılar. Naklen yayın gelirleri yok, sponsorları yok, sınırsız yabancı kullanmıyorlar, “iddaa”ları yok ama ekolleri var! Çünkü futbolcuları teknik! İşin parayla pulla alakası yok, organizasyon ve kültürle alakası var. Bilimsel bilgiyi kullanmalarıyla ilgisi var. Fransa’ya, İngiltere’ye bakmaya gerek yok, burnumuzun dibine bakıp görebilsek, çözeceğiz.
Bir alt sıramızdaki Ukrayna iki sene sonra 9.’luğa yükselecek. 2004’te 21. sırada olan Rusya şu an iki sıra üstümüzde, 2008’de 7. sıraya yükselecek.
Federasyon ve kulüp yöneticilerimiz masal anlatmayı bıraksın, her birimdeki futbol emekçisi uyansın. Devrim yapmadan bu tabloyu, asla ve asla Türkiye lehine değiştiremeyiz.
FANATİK
__________________
TANJU_58 S____İ____V____A____S____S____ P____O____R SUŞEHRİ'Lİ YİĞİDO
|
.gif){kind=avatar}
.gif){kind=avatar}
Normal
