Deplasmana Otobüsle Gidilir

[club7house]

Soğuk iklimlere yapılan münferit yolculukların, unutulmaz mavralarına ev sahipliği yapan otobüs. Kaosun merkezi. Hafta içi; son ayakta yatan altılının, terkedip giden sevgilinin, ekonomik kriz var diye emeğin hakkını ödemeyen patronun, orhan gencebay'ın, politikanın, futbolun, pardon gözüme toz kaçtı bahanesiyle racon bozulmasın diye geçiştirilen aşk acısının, ''1990'lı yıllar üç otobüs yozgat deplasmanına gidiyoruz'' veya ''geçen sene antalya deplasmanındayız'' cümleleriyle süslü eski deplasman anılarının ve milyonlarca alakalı alakasız ayrıntının konuşulduğu eşi benzeri olmayan yolculuğun aracıdır deplasman otobüsü.Deplasman otobüsüyle bir defa yolculuk yapan taraftar artık en kral mercedesle gezse bile o muhabbetin tadını özler. Bağımlılık yapar. Deplasmana gitmenin raconudur bu otobüs. İçerde dışarda tribün kovalayan taraftar uçakla veya özel arabayla deplasmana gitmez. Raconu bozmuş sayılır. Rakip takımın şehrine girildiği zaman camlar kabriyoya döner. Taşlarla kırılmış camlarla, hava eksi 20 derece, 15 saat yolculuk edebilecek adamların mekanıdır deplasman otobüsü.

Arka beşliyi kapma savaşları, ''ulan bütün gün benim sigaramdan otlandın mavraları'', polis kontrolünde ''aramazsan arama yar aramazsan arama zaten bi şey bulamazsın emanetler zulada'' bestesine karışır ve kaptan daima otobüsü şarampole yuvarlamakla görevlidir. Maç kaybedilmişse dönüş yolunda deplasman otobüsünün abileri mavranın derecesini belirler, sessizlik isteniyorsa arka koltuklara doğru çevrilen sert bir bakış yeterlidir deplasmana yeni başlayan genç nesili hizaya sokmak için. Bu otobüsün müdavimleri tribün hiyerarşini bilir.Takımın en kemik ve kafa taraftar kitlesidir yolcular. Dışarıdan görenlerin ''aa işte bunlarda bu takımın delileri'' veya ''şu serserilere bak'' diye yaftaladıkları harbi tribün çocuklarıdır bu kültürü alanlar. Tüm genellemelere inat bilgisayar mühendisiyle sanayi sitesi otomotiv tamircisinin yanyana 16 saat yolculuk edip, banka çalışanıyla 2 senedir işsiz olan arkadaşının atılan taşlara karşı koşar adım aşşağıya atlayıp sevilen renkler uğruna beraber ''mevzu'' yapabildiği tek sosyolojik dayanışma ortamıdır. Çekilen cefayı sefaya dönüştürecek tek duygu; ortaklaşa hissedilen tarifsiz takım sevgisidir. Deplasman otobüsü; bütün sınıfsal farklar, statü sembolleri, maddi ve manevi ayrımlar, dil , din, renk tartışmalarının unutulduğu tek ortamdır.Dumanaltı koridorlarda, annesi bakkala ekmek almaya gönderse gitmeyecek tribün çocuklarının yerde balık istifi yatarak ülkenin öbür ucuna yolculuk yapmaktan gocunmadığı, tribün aleminin kült figürüdür deplasman otobüsü. bir koltukta üç hatta dört kişi beraber gider, ''takımı yaban ellerde yalnız bırakmamanın'' verdiği huzurla akla mantığa sığmayacak uzaklıklara.

[edremitliyiğido]

helal be kardeş ağzına sağlık duygulandırdın beni
bende sivasspor 3.ligdeyken bu yollardan geçtim şimdi yaş 40 oldu birde gurbettte olunca özler olduk o havayaı. olay kısaca anlattığın gibi şimdiki çekirdekci taraftarlar okusunda ne cefalar çekimiş bu günlere gelene kadar görsünler

[club7house]

edremitliyiğido Nickli Üyeden Alıntı

helal be kardeş ağzına sağlık duygulandırdın beni
bende sivasspor 3.ligdeyken bu yollardan geçtim şimdi yaş 40 oldu birde gurbettte olunca özler olduk o havayaı. olay kısaca anlattığın gibi şimdiki çekirdekci taraftarlar okusunda ne cefalar çekimiş bu günlere gelene kadar görsünler

Bayrağı genç yiğodaların alması dileğiyle.

[Anarchy_35_58]

Bencede deplaseler otobüsle yapılır onun havası başka olur Heleki kayseri deplasmanıysa

[yusuf_yusuf]

club7house Nickli Üyeden Alıntı

Soğuk iklimlere yapılan münferit yolculukların, unutulmaz mavralarına ev sahipliği yapan otobüs. Kaosun merkezi. Hafta içi; son ayakta yatan altılının, terkedip giden sevgilinin, ekonomik kriz var diye emeğin hakkını ödemeyen patronun, orhan gencebay'ın, politikanın, futbolun, pardon gözüme toz kaçtı bahanesiyle racon bozulmasın diye geçiştirilen aşk acısının, ''1990'lı yıllar üç otobüs yozgat deplasmanına gidiyoruz'' veya ''geçen sene antalya deplasmanındayız'' cümleleriyle süslü eski deplasman anılarının ve milyonlarca alakalı alakasız ayrıntının konuşulduğu eşi benzeri olmayan yolculuğun aracıdır deplasman otobüsü.Deplasman otobüsüyle bir defa yolculuk yapan taraftar artık en kral mercedesle gezse bile o muhabbetin tadını özler. Bağımlılık yapar. Deplasmana gitmenin raconudur bu otobüs. İçerde dışarda tribün kovalayan taraftar uçakla veya özel arabayla deplasmana gitmez. Raconu bozmuş sayılır. Rakip takımın şehrine girildiği zaman camlar kabriyoya döner. Taşlarla kırılmış camlarla, hava eksi 20 derece, 15 saat yolculuk edebilecek adamların mekanıdır deplasman otobüsü.

Arka beşliyi kapma savaşları, ''ulan bütün gün benim sigaramdan otlandın mavraları'', polis kontrolünde ''aramazsan arama yar aramazsan arama zaten bi şey bulamazsın emanetler zulada'' bestesine karışır ve kaptan daima otobüsü şarampole yuvarlamakla görevlidir. Maç kaybedilmişse dönüş yolunda deplasman otobüsünün abileri mavranın derecesini belirler, sessizlik isteniyorsa arka koltuklara doğru çevrilen sert bir bakış yeterlidir deplasmana yeni başlayan genç nesili hizaya sokmak için. Bu otobüsün müdavimleri tribün hiyerarşini bilir.Takımın en kemik ve kafa taraftar kitlesidir yolcular. Dışarıdan görenlerin ''aa işte bunlarda bu takımın delileri'' veya ''şu serserilere bak'' diye yaftaladıkları harbi tribün çocuklarıdır bu kültürü alanlar. Tüm genellemelere inat bilgisayar mühendisiyle sanayi sitesi otomotiv tamircisinin yanyana 16 saat yolculuk edip, banka çalışanıyla 2 senedir işsiz olan arkadaşının atılan taşlara karşı koşar adım aşşağıya atlayıp sevilen renkler uğruna beraber ''mevzu'' yapabildiği tek sosyolojik dayanışma ortamıdır. Çekilen cefayı sefaya dönüştürecek tek duygu; ortaklaşa hissedilen tarifsiz takım sevgisidir. Deplasman otobüsü; bütün sınıfsal farklar, statü sembolleri, maddi ve manevi ayrımlar, dil , din, renk tartışmalarının unutulduğu tek ortamdır.Dumanaltı koridorlarda, annesi bakkala ekmek almaya gönderse gitmeyecek tribün çocuklarının yerde balık istifi yatarak ülkenin öbür ucuna yolculuk yapmaktan gocunmadığı, tribün aleminin kült figürüdür deplasman otobüsü. bir koltukta üç hatta dört kişi beraber gider, ''takımı yaban ellerde yalnız bırakmamanın'' verdiği huzurla akla mantığa sığmayacak uzaklıklara.

dedılerıne en iç ten inanıyorum----------------

[club7house]

yusuf_yusuf Nickli Üyeden Alıntı

dedılerıne en iç ten inanıyorum----------------

Saolasın yusuf agabey ...........

[merkez-apo]

Issız Gecelerde Gittik Deplasmanlara!

Deplasman..........

--------------------------------------------------------------------------------

hani şu eziyet çekmekten aldığımız en büyük zevk...
günler öncesinden başlar tatlı telaş...
herkesin kafasında aynı soru; "gidelecekmi gidilmeyecekmi?"
ne farkeder abicim...biz otobüs kaldırır yine gideriz!

cebimizde ucu ucuna yetecek bir para...
ama bu paranın en önemli kısmı alkol ve sigara için ayrılır...
yemek problem değil, kuru ekmek domates peynir -fiks menü-

kalkış saati giderek yaklaşır...
kandaki adrenalin oranı giderek artar... -hele ki alkol karıştıysa...
kafalar güzelleşir, deplasman moduna girilir
ve bitmek tükenmek bilmeyen, sıra dağlar aşılan tozlu dumanlı yolculuk başlar...

tezahüratlarla başlanır her zaman yola...
herkes derdini kederini bir kenara bırakır...
zulalanan alkoller çıkarılır, sigaralar yakılır, herkes aynı şeye kadeh kaldırır...
bestelerin ardı arkası kesilmez...
arka taraf öne, öndekiler arkaya yüklenir...
arada bir kaptan anılır; "kaptan bizi şarampole yuvarla!"

saatler ilerledikce derin bir sessizlik hakim olur...
Birkaç çenebaz dışında...onlar hiç uyumaz devamlı konuşur...
-hatırlıyomusun sene 19.. şurada şunlarla kapışmıştık ne günlerdi ya!-
nerden geldiğini bilinmeyen bir ses yükselir; "yeter artık kesinde yatalım."

herkes bir köşe bulup kıvrılır...
arka camın önünü kapan şanslıdır...
çünkü otobüste ondan güzel bir yer daha bulunamaz...
en bahtsızlar ise koridora düşer...
çünkü sabaha kadar üstünde basıp geçenlerin haddi hesabı yoktur....
ama kimiside koridorda gitmekten zevk alır...neticede tribuncüyüz...

işte asıl mesele bundan sonra başlar...
kafalar cama yaslandıktan sonra derin düşüncelere dalınır...
kimisi ailesini, kimisi eşini, kimisi çocuğunu, kimisi kız arkadaşını kimisi işini...
ortam insanın geçmişini sorguladığı ve yeni düşüncelere yelken açtığı en uygun ortamdır.
boşuna dememişler;
"kim demiş içki kötülüklerin anasıdır diye, ben bütün doğrularımı alkollüyken yaptım" diye...
neden...nasıl...ne olacak sorularıyla günün ilk ışıkları belirir...

bitip tükenmek bilmeyen çiş molalarından birisi verilir...
millet yarı uyanık vaziyette aşşağı inip ihtiyacını görür...
bu arada kıçları donanlar apar topar otobüse döner -abi amma soğukmuş ya-
en yakın benzinlikte durulup nevaleler alınır,
her seferinde marketçiye aynı soru sorulur -abi ne kadar yolumuz kaldı-

herkes uyandıktan sonra yarım kalan alkol faslına devam edilir...
sabah sigaraları ateşlenir...
ufak ufak besteler patlatılır...
artık uyuyan varsa bile, uyku ona haramdır...

gidilen şehre yaklaştıkca, heyecan kat sayısı artar...
adrenalin oranı ve kalp atışları hızlanır...
otobüsün yaşlı kurtlarından birkaçı ufak çaplı vaaz verir;
"bakın arkadaşlar kimse aşşağı inmesin, taş gelirse camları dayanın, bu herifler şöyledir böyledir vb..."
ama mevzu kopunca ilk inen onlar olur genelde...

şehire girildikten sonra, emanetler zulalanır,
masum çocuk tribine girilir...
görenler süttün çıkmış ak kaşık zanneder...
polisle girilen ufak tefek diyaloglarda "abi biz uslu çocuklarız"
defalarca yapılan aramaların sonunda stada yaklaşılır...

polislerin bitmek bilmeyen zırvaları dinlendikten sonra kuyruğa girilir...
stada giren atkısı gururla açar...
hızlı bir şekilde "biz geldik" dercesine pankartlar asılır...

bu defa karşıdan bir uğultu yükselir; "hoşgeldin hoşgeldin, cehenneme hoşgeldin"
insan kafasında kurguya başlar hemen "acaba cehennem böyle biryermi?" -keşke böyle olsa-

düdük duyulur...
90dakikalık ses deneme, gırtlak patlatma seansları başlar...
hiç susmadan ardı arkası kesilmeyen besteler...atışmalar yapılır...
ara ara polis müdahale eder, arbedeye girilir...
polis her zamanki gibi jopunu kaldırıp gelecek emiri bekler,
taraftar ise eline koltugunu alıp savunma sanatını konuşturur...
karşı tribunden yeni bir uğultu yükselir..."vur vur vur"
koyan, polisin jopları değildir aslında...sistemin acizliğidir...
ama siyasete hiç girmeyelim çünkü çıkamayız...
neticede siyasetle futbolu bağdaştıramayan biriyim...

dakikalar 90'ı gösterir...
alınan bir galibiyet o yolu cennete çevirir...
mağlubiyette ise suratlar asık neden aranır...
yönetime, hocaya, taraftara edilen küfürlerin çeteresi tutulmaz...
dönüşte polis kordonunda şehirden çıkılır...
formaliteden atılan birkaç taş camları döküp,
otobüsü, deplasman otobüsü moduna sokar...

otobüsten inilir, kovalamalar başlar...taraftar-polis-taraftar...
ortalık savaş alanına döner...yaralananlar joplananlar vs vs...
iki taraftanda muhakkak yaralanan olur...
hep biz yaraladık diyen olursa bilin ki yalandır...
bütün bunlar bir nevi dönüş yolunda konuşulacak malzemeyi hazırlar...

ve dönüş yoluna başlanır...
alınan mağlubiyetse bir süre sonra unutulup yerini gırgıra şamataya bırakır...
fenomenler şova başlar...
kimisi alkole devam eder...kimisi yorgunlugun etkisiyle salıverir kendini...
güneş kendini gösterdikce gözlerini açanlar kendilerini dinlenme tesislerinde bulur...
3-4 kişi ortak bir kase çorba söyler...yanına 4-5 ekmek istenir...
bir kişi çıkıp güzellik yaparsa, kelle başına bir çorba düşer ve o insan için dua edilir...
"iyiki varsın be abi...sende olmasan aç kalıcaz..."
bu arada cukkası sağlam olanlar bir köşeye geçip et yemekleri yerler...
kaptan ise beleş yemek derdinde...

bütün bunlardan sonra şehrinin sınırları görünür...yorumlar yapılır...
"böyle bir şehir varmı ya...bu şehir gözünü seveyim abi"
insan gurur duyar kendiyle, böbürlenir...böyle bir şehir uğruna yaptıkları için.

evi yakın olanlar otobüsü durdurup evinin yolunu tutar...
her inen arkaya dönüp aynı şeyleri söyler...
beyler cümleten gazamız mübarek olsun...
kendinize iyi bakın...

[merkez-apo]

deplasmana gitmek zevkli olduğu kadar da zorlu bir iştir. deplasmana gitmeye karar vermeden önce sıkı bir yandaş bulmak farzdır. çünkü deplasman yolculukları tek başına çekilecek şeyler değildir, hem yaşanılacak olayların dallı budaklı büyümesi birazda yanınızdaki arkadaşlarınıza bağlı olacaktır. diğer yandan da deplasmanda karşılaşacağın muameleye de hazırlıklı olman gerekir. nitekim, sen orada sevilmeyen insansındır ve seni yolmaya yemin etmiş esnaf dışında pek de bir dostun yok gibidir. o yüzden de gittiğin yeri az buçuk biliyor olmak sozsuz faideler sağlayacaktır, bir günlük macerada. diğer yandan seni deplasmana gittiğin yerde taşlı sopalı insanlar bekliyor olabilir ki, yenilginin üzerine yenilecek bir güzel sopa bir günde yaşanabilecek en kötü hadisedir fanatik taraftar için. maçı kazandıysan yediğin sopanın şiddeti daha fazla olabilmekte beraber o kadar da koymaz. en azından biz de size geçirdik diyebileceğin bir kozun vardır artık elinde.

deplasmana giderken, rakip şehir ve taraftar hakkında bilgi sahibi olmak da önemlidir. çünkü, eğer kafile halinde gidilmiyorsa deplasmanlar oldukça tehlikeli bir yolculuğa dönüşebilir. ülkemizde eskişehir ve trabzon deplasmanları bu açıdan en ünlüleridir. buralara mümkün mertebe organize ve toplu halde gidilmelidir. yoksa yenilecek sopa yanımıza kar kalabilir. şehirleri bilmekte, stadyumu kimseye sormayıp kıllandırmadan bulmak ve durum halinde hızlıca doğru yere tüyebilmek için oldukça zaruridir.

deplasman yaşadığın şehir içinde de olabilir. hatta denilebilir ki en zorlusu ve heyecanlısı şehir içindeki derbi deplasmanlarıdır. özellikle fenerbahçe-galatasaray deplasmanları, taraftarım diyenlerin en azından bir kere yaşamaları gereken muhteşem tecrübelerdir. karşındaki 30,000 taraftara asla sesini yutturamayacağını bile bile bütün gücünle bağırmak ve takımını sahaya çıktığında ben de buradayım dercesine selamlamak eşsiz duygulardır. tabii sokak araları da bir o kadar eğlencelidir. rabii ki favori oyun köşe kapmacadır. bu oyunu bazen polisle bazen rakip taraftarla oynarsınız. bazen de ikisiyle aynı anda oynarsınız ki işte onun tadından yenmez.

deplasmana gitmenin bir diğer enteresan yanı da dönüşlerdir, takımın aldığı sonuca göre çok keyifli olabilecek dönüş yolculuğu, mağlubiyet halinde gereksiz kavgalarla dolu bir sinir halinde de geçebilir. eğer sonuç galibiyet ya da istenilen bir beraberlikse, öncelikle keyifli keyifli maç yorumları yapılır. hakemin ****liğinden bahsedilir ve rakip taraftar arasında yaşanan münakaşalar pek bir yanlı şekilde ele alınır. diğer yandan ortada vahim bir sonuç varsa muhabbetlerde bi o kadar keyifisiz olur. ama değişmeyen nokta hakemin ****liğidir.

öyle veya böyle çok keyiflidir, çok yorucudur deplasman maceraları, spora gönül vermişlerin de mutlaka denemeleri gereken bir tecrübedir. belki en sıkıntılı anlarınızı buralarda yaşarsınız, belki sürekli kendinize benim ne işim var burada, rahat mı batıyor bana diye sorarsınız ama içine sıkıştığınız düzenli hayatınız da ya da görkemli plazalarınız da asla yaşayamayacağınız deneyimleri de burada yaşarsınız.

[Efsane YENİÇERİ]

konya maçına bunu otobuste okuruz umarım

[club7house]

Efsane YENİÇERİ Nickli Üyeden Alıntı

konya maçına bunu otobuste okuruz umarım

ALLAH nasip ederse konya deplasmanında tanışırız inş. Bende izmir'den gelmeyi düşünüyorum.