Bir Umut...
Memleketten uzak kalmak zor şeydir, yaşayan bilir bunu. Biz gurbettekilerin memleket hasretinin adıdır Sivasspor. Bizler televizyonda maçı izlerken skorbordun arkasındaki dağlarla, havuz tarafındaki apartmanlarla selamlaşırız.
Son haftalarda sevdamız olan şehiri izlerken televizyonlarda bir buruk bakıyoruz ekrana. Bir buruk bakıyoruz Sivasa... Sözde bizim gibi olan ama özde bize benzemeyen kimseler bizden, başkalarına karşı duydukları saygıyı esirgiyorlar. Sevgi olmasa da olur. İnsan zorla sevemez. Ama ekmek yediği kapıda, hemşerim diye seni bağrına basan insanlara karşı yumruğunu kaldırır, tükürükler saça saça küfürler edip saygısızlıkta edemez. Etmemeli. Hesabı sorulmalı. Baharda Sivas'ta olamayıp yollardan karların eridiğini görüp sokak maçları yapma umudu gibi bir umutla bekliyoruz. Sevdası Sivasspor olacak olan... Kendi işine, çalıştığı şehire karşı saygısını en az kovulduğu klüplere göstediği ölçüde gösterecek olan... Takımın başarısını kendi başarısı, şehrin başarısı, futbolcunun başarısı yönetimin başarısı olarak görecek. Bir başarısızlık halinde ise sağa sola bakmadan, konumumun hakkını verebildim mi acaba? Bu başarısızlık benden mi kaynaklanıyor ? benden değilse bile buranın 1 numaralı sorumlusu benım bu başarızlığa engel olabilirmiydim ? gibi şeyleri düşünebilecek biri şu an SİVASSPOR için umuttur.
|
Ağaç Şeklinde
